In mijn jonge tijd heette spijbelen nog gewoon ‘brossen’ of ‘fatsen’. Indien ‘brossen’ toen spijbelen had geheten, zou ik dat beslist nooit gedaan hebben. Dat woord heeft gewoonweg te weinig avontuurlijke bijklank om interessant of spannend te zijn. Spijbelen! Dat klinkt toch veel te Hollands om het te willen doen, zelfs al is het verboden.

Dat was het toen ook al. Brossen, was uit den boze. Toen wij er in onze tijd van tussenuit muisden, in het begin voor zure beren van het Sint-Pieterke (het plaatselijke snoepwinkeltje) en later voor lange fluiten in den Tempelier bij Martine, en we werden betrapt, kregen we retenue.

Op woensdag of zaterdag mochten we dan op school, minstens twee en meestal drie uur nutteloos schrijfwerk komen doen en we waren al content als we er met één straftijd vanaf kwamen. Als je toen op brossen betrapt werd, kreeg je stempel ‘tegentraveir’. Dan was je naam gemaakt en werd je door het lerarenkorps verguisd en geviseerd maar werd je in één moeite door, wel de held. Als de studiemeester of de perfect je in de fietsenkelder attrapeerden wanneer je via de achterdeur probeerde te verdwijnen, werd je door die tegendraadsheid later als James Dean van de speelplaats onthaald.

Wanneer men dat avontuurlijk gedrag precies spijbelen is gaan noemen, weet ik niet exact. Wat ik wel weet is dat ik het een stomme beslissing was. Met die definitie verloor die clandestiene activiteit alle charme en mystiek. Voor mijn part mag dat woord uit het groene boekje geschrapt worden.

Net zoals het woord manifesteren. Toen wij in de hoogdagen van de koude oorlog niet akkoord waren met de bewapeningswedloop van de regering Martens en door de Brusselse straten ‘Godverdomme, weg die bommen’, scandeerden werd dat in de media niet omfloerst afgedaan als manifesteren. Neen, wij waren deelgenoot van de grootste protestmars aller tijden. Dat was de moeder alle betogingen. Dat was toch geen manifestatie dat was protest en verzet in zijn puurste vorm Dus beste jeugd laat dat spijbelen achterwege en stop met die manifestaties maar fats, bros en betoog. Voer het verzet en protesteer. Laat horen dat met jullie niet gesold mag worden en dat het jullie menens is. Wij deden het ook en ons heeft het geen hol opgebracht want ‘This body is nog altijd in Danger!’

No time to waste!

Soms doe ik maar wat. Dan vertrouw ik blind op mezelf en op mijn intuïtie en flik ik maar wat. Ongeacht wat anderen zeggen.  Als ze me vragen “zou je dat nu wel doen?” doe ik het zeker. Omdat ik nu beter aanvoel of iets ok is of niet. Ook wel omdat iets van binnen me influistert dat ik het best wel doe. Liefst vandaag nog want morgen zou het te laat kunnen zijn. Vraag me niet naar redenen. Vraag me niet waarom. Ik doe het gewoon. Niet om iets terug te krijgen of om op mooie blaadjes te komen maar gewoon omdat het juist zit. Zonder garanties te eisen of zekerheden te willen. Die krijg ik niet en verlang ze ook niet. Het meeste van de tijd kom ik niet bedrogen uit. Integendeel ik krijg zo veel terug. Dat krijg ik hier nooit uitgelegd.

Ik durf tegenwoordig meer op mijn zintuigen en mijn instinct te vertrouwen. Vroeger was dat lastiger. Toen mijn gedachten, emoties en gevoelens bezoedeld waren met gezelschap van vijfentwintig centiliter of drieëndertig. 

Zonder dat ik het in de mot had werd ik onzeker en kwam ik nooit tot actie. Ik zocht steeds naar excuses en uitvluchten om iets niet te doen. Uit gemakzucht of omdat ik niet zeker wist dat ik of mijn gevoel wel te vertrouwen was. Of uit angst wat “de anderen” er van zouden vinden. Of gewoon uit luiheid. Dat zal het wel meestal geweest zijn.

Perceptie van mensen kan je niet veranderen, anders is het geen perceptie maar een feit. Waarom zou ik daar wakker van liggen of me er door laten tegenhouden? 

Sinds ik het zo aanpak, kom ik op vele plaatsen. Op plekjes waar ik vroeger nooit zou zijn gekomen. Ik ontmoette al zoveel interessante mensen die anders nooit op mijn pad zouden zijn verschenen. Ik mocht al zo dikwijls naar leuke, spannende of ongeloofelijke verhalen luisteren. Naar grappige praatjes, stories of levensverhalen die ik anders nooit zou horen. 

Gisteren nog mocht ik helemaal onverwacht te gast zijn op een verjaardagsfeestje. Van een oude bekende. Een geest uit het verleden met een persoonlijk verhaal. Ik maakte met veel plezier tijd en had er nog veel langer willen blijven maar er stonden alweer anderen te wachten. Met hun wekelijks verhaal. Die mocht ik ook niet missen.

Door gedreven dingen te doen die ik graag doe, val ik op. Ik spring er ongevraagd of ongewild mee in de kijker. Ik voel me er goed door en door mezelf goed voelen, zijn anderen voor hetzelfde geld ook op hun gemak. Win win!

Als ik mezelf niet had veranderd. Als ik niet voor mezelf had gekozen zou ik nooit ondekt hebben dat spoken uit het verleden soms 3 prachtige dochters uit hun werkmansbroek kunnen schudden. Dat levenswandels soms zo gelijkaardig verlopen. Of dat een vrouw van 53 er soms net zo oud kan uitzien als de drie dochters die ze gebaard heeft. Al zal dat zeker aan die neuspiercings gelegen hebben of aan al die oestrgeengiechels die onophoudelijk door de huiskamer galmden.

Dat het goed was. Het mag gezegd en geschreven worden.

Is België nu opeens een merk of een rage? Of is het eerder een vluchtige modegril en een hip modeverschijnsel dat door een sportieve opwelling tijdelijk wat nieuw leven werd in geblazen? 

Nooit kreeg ons landje, een zakdoek groot, meer aandacht dan de laatste dagen. De Fransen werden door hun koloniaal verleden wel publiek verdacht gemaakt van exotische import om resultaat te scoren. België niet, maakt het uit waarom? 

Onder de flamboyante leiding van een Engels sprekende Spanjaard die getrouwd is met een Engelse lady en nota bene geen bier lust, werden oude, nieuwe, witte en met lichaamsversieringen gekleurde donkerdere Belgen samen verenigd op een groene tapijt om er samen voetbal hoogmis te vieren. Als er al gesproken werd over transferts gingen die over het doorsluizen hip volk naar Real of Barcelona. Over transfers naar Wallonië werd niet gesproken. Tenzij Deschacht nog wordt doorgeschoven naar Standard  maar dat zie ik niet onmiddellijk gebeuren. Daarbij Deschacht is geen Rode Duivel. 

“Oewaar is da feesje” hoorde ik keizer Hazard de afgelopen zondag in patatten nederlands roepen vanop een Brussels schoon verdiep. Geen franskiljon heeft er zich aan gestoord en de vlamingen lusten er ook pap van.

In een een interview hoorde ik Martinez nadien praten over, verenigen en inspireren. Over jeugd en versterken. Over samen en togezzer! In plaats van een kloven te maken en tegenstellingen te benadrukken, bouwt die man bruggen. Over gewests- en taalgrenzen heen. Van in Brugge tot in Luik. Zonder overkappingen en zonder bamtracé’s of ringlandtrajecten.

 Ik zie geen kliekjes en hoor geen comunautair gekibbel over wie na de wedstrijd niet mee mag klaverjassen omdat hij geen Vlaams of Frans  praat want ze praten onderling allemaal patatten Engels.

Geef die man aub een politiek mandaat. Want een merk werkt zelfs al heet het België. Laat ons desnoods onderling patatten engels spreken zodat we allemaal samen “oewaar is da feesje” kunnen roepen maar vooral. Politiekers alom neem een voorbeeld aan Martinez en als jullie het zelf niet kunnen geef hem dan een schoon verdiep misschien komt het dan met de rest van België ook nog wel goed.

Oh dierbaar België den ezel kan niet kakken…

Friggatriskaidekafobie of paraskevidekatriafoob. Ik beken ik pleit schuldig. Niet met voorbedachte rade maar wel schuldig. Mocht vandaag er een koude rilling over je rug lopen als je me ziet. Of als de haren op je arm rechtveren wanneer je mijn persoonlijk territorium betreedt, zoek de oorzaak dan niet bij jezelf. Het ligt aan mij. 

Beschuldig mij maar. Of de zondag dat mag ook. Want wil een vrijdag vallen op de dertiende moet de maand beginnen op een zondag. Geloof je me niet? Het klopt nochtans als een zwerende vinger. Geen vrijdag de dertiende zonder zondag. Kijk de kalender er maar op na.

Alfred Hitchcock en Fidel Castro waren ook zulke paraskevidekatriafoben en ze wisten verduiveld goed waarom. Net zoals ik. Ik ben er ook mee belast. 

Het is een ongelukkige dag. Een dag die ellende, pech en rampspoed brengt.

Laat je niets wijsmaken. Hoewel onderzoek suggereert dat de kans dat vandaag pech je te beurt valt, niet groter zou zijn dan op eender welke andere dag. Of dat vrijdag de dertiende weinig of geen effect zou hebben op ongevallen, bezoeken aan ziekenhuizen, natuurrampen of ongewenste zwangerschappen, toch is dertien geen geluksgetallendag. Het is tegenslagendag maar wel alleen voor jou. Jij bent er ongewild slachtoffer van. Je bent er mee belast omdat je me toevallig kent.

Want ik zag het levenslicht op een vrijdag de dertiende. Op zulk een dag werd ik uit de vulva van mijn verwekker geperst.  Dus ontloop me voortaan. Ontwijk me. Steek over als je me ziet of ga met een hele grote boog rond.  Respecteer mijn onheilspellende schutkring. Je behoedt jezelf ermee tegen rampspoed en ontij en je bewijst mij er ook een grote dienst mee. 

Anders moest ik met jou praten en kreeg ik nooit tijdig deze nonsens op papier!

Is het gemakkelijker verdrietig te zijn dan boos? Persoonlijk denk ik van wel.

Verdriet, depressie en zelfbeklag zijn heel passieve emoties die me helemaal deden terugplooien in mezelf. Met heel grote focus op mijn eigen overschatte ellende. Wegkwijnen is gemakkelijker dan confrontatie aan gaan en weerbaar te zijn. Depressieve mensen aanvaarden onrechtvaardigheid en trachten er in te berusten. Althans, ik deed dat toch lange tijd. Al lukte me dat maar amper, dat berusten of vaak zelfs helemaal niet omdat ik me door mijn passiviteit en besluiteloosheid een gekwetst en uitgesloten slachtoffer bleef voelen. Onbegrepen, en zalig zielig.

Vanaf het ogenblik dat ik me gebeten voelde, kwaad kon worden en daardoor uit mijn schulp kroop, veranderde het ten goede. Dan pas besefte ik dat ik niet langer op mijn kop hoefde laten zitten. Dat ik me niet langer moest laten kleineren om het nog langer te blijven ondergaan. Mijn kwaad bloed begon te stromen en ik kreeg energie. Omdat ik de situatie wou veranderen. Omdat ik niet langer wou berusten en defensief of reactief wou ondergaan op wat voor onheil het leven nog allemaal voor mij in petto had. Ik deed eindelijk wat ik al heel lang had moeten doen.

Ik kan me nu de vraag stellen waarom ik zolang koos voor verdriet, berusting en zelfbeklag? Ik ben niet zeker. Misschien omdat het veilig was of gemakkelijker omdat ik dat gevoel kon beheersen en controleren? Omdat ik de oorzaak steeds maar weer bij de anderen kon leggen en zo zelf geen verantwoordelijkheid moest opnemen? Of was het gewoon omdat ik bang was van mijn eigen boosheid? Voor de gevolgen ervan of voor de afkeur of kritiek omdat het beeld dat ik voorhield haaks stond op hoe ik mezelf al die jaren had voorgedaan?

Langzaamaan zag ik in dat er niets mis was met assertiever in het leven te staan. Met een lijn te trekken tot waar men voortaan mag komen. Wanneer iemand die denkbeeldige grens overschrijdt en overtreder wordt van mijn emotionele of fysische plafond geeft me dat automatisch het recht om boos te zijn en dan word ik het. Want ik heb het natuurlijke en vanzelfsprekend recht om met respect behandeld te worden. Niet door zelfbeklag te veinzen of om anderen emotioneel te chanteren. Want dat heeft door de loop der jaren een averechts effect op mij gekregen. Dan pas word ik wat chagrijnig en bits.

Mijn grenzen probeer ik te bewaken al kost dat moeite en word ik daardoor voor lastige keuzes geplaatst en word ik er soms boos van.  Maar enkel op die manier hou ik teugels in handen en kan ik met opgeheven hoofd ’s avonds in de spiegel kijken om te zien dat het nu beter is.

Dus stop met blijten, veeg die snottebellen uit je ogen, word kwaad en kom in actie! Je zal er beter van worden en er zelfrespect van krijgen.

In de verte luidt de kerkklok. Geconcentreerd tel ik de slagen. Tien, elf, twaalf middernacht. Tenzij ik mis telde. Dan was het maar elf uur. Tien kon niet want ik miste toch geen twee slagen? Ik ben niet zeker. Klokslag twaalf was het want een uur later klinkt maar één slag.

Harde regenvlagen beuken tegen het dakraam en zorgen voor een vreemd ritmisch getik dat voor een beangstigende rust zorgt. Alsof er onheil op komst is. De noorderwind fluit gierend door de dakpannen en doet de luiken van de ramen op de benedenverdieping rammelen in hun hengsels.

“Zinnen zijn maar zelden zo briljant als gedachten”. Verwachtingen over hoe ik het bedoel zijn net zo verraderlijk als valse beloften. Ze komen niet uit. Net als de onrustige nacht spookt het in mijn hoofd. Zal het goed genoeg zijn? Ben ik op de goede weg of heb ik de bal helemaal mis geslagen? Ik weet wel dat een zin geen onnodige woorden moet bevatten en een paragraaf geen onnodige zinnen. Net zoals een tekening geen overbodige details en een computer geen nutteloze onderdelen hoeft. Ik moet opnieuw schrappen om de essentie te benadrukken. De boodschap moet strak en uitgekleed zijn zodat alleen de pointe rest. Dan is het duidelijk en veilig.

Niet? Of spreekt het verhaal toch meer tot de verbeelding als het breed uitgesponnen wordt met beeld, geur en kleur? Als het ietwat klef en melig in elkaar geschreven is. Doorregen met emoties en naakt op de straatstenen. Kwetsbaar bloot en langdradig gedetailleerd zodat ik genadeloos kan neergesabeld worden met mijn openhartigheid. En dan word even onrustig als de nacht want ik krijg het echt Spaans benauwd van kritiek. Omdat die nu een maal langer op mijn huid plakt dan een pluim. Ik ben zeker gevoeliger voor een veeg uit de pan ben dan voor een schouderklopje, zelfs al krijg ik er soms meer van.

Twijfel en trots wisselen elkaar af tijdens die nacht tot ’s morgens.  Tot wanneer ik ongevraagd bevrijdende woorden hoor. Je mag fier zijn op je boekje hoor. Je hebt het toch maar gedaan. Sommige pluimen blijven precies toch wel plakken.

“Waar je je tijd in steekt is waar je je leven aan besteedt.”

Wat een wijsheid. Wat een wijze woorden. Ze zijn niet van mezelf maar van madam Google. Al denk ik wel dat ik die uitspraak nu ook zou kunnen doen. Om er straf mee uit de hoek te komen. Ik laat de woorden doordringen om er iets clever mee te doen. Wat doe ik eigenlijk zelf met mijn tijd? Als ik erover dub wil ik hem stilzetten. Om eens diep na te denken hoe ik hem verstandig zou kunnen besteden, maar ik heb er de tijd niet voor.

Het liefst van al zou ik alles tegelijk doen. Boeken lezen of schrijven. Een reuze karper vangen. De tuin eindelijk helemaal naar mijn hand zetten of dat lange gesprek voeren met mensen van mijn soort. Gesprekken waarin we de wereld helemaal veranderen en een ander soort leiderschap uitvinden of gewoon waarin we maar wat lanterfanten. Maar ik heb geen tijd. Mijn denkbeeldige lijstjes raken niet afgevinkt. Omdat ik er niet aan begin. Omdat ze een te strakke deadline hebben (en ik strakke deadlines haat) of omdat ze te uitgespreid zijn in de tijd zodat ik altijd wel een excuus heb om er niet nu aan te beginnen. Omdat ze in de weg zitten.

Als ik vraag of het teveel moeit kost om een kamer op te rommelen of om samen eens iets leuks te doen luidt het antwoord steevast. “Ik heb daar geen tijd voor.” Facebook, de x-box, de gitaar, Messenger, de ouderraad, de sport, het werk, het lief, Neflix, Yello, Snapchat, Instagram en Twitter zitten altijd hoger op de prioriteitsschaal dan ik. Geen tijd dus.

En wat doe ik zelf? Ik zoek en volg dan maar interessante en oninteressante mensen. Ik wil ze achterhalen en doorgronden. Ik ben een voyeur op zoek naar mensen die ik kan adoreren, volgen en na kan bootsen. Ik speur naar trends en praat me binnen in levens van mensen die ik ken, niet ken of ooit gekend heb. Omdat ze me passen. Omdat het geen moeite kost of wanneer ik daar een blauwtje loop het me geen hartzeer bezorgt. Gemakkelijk, oppervlakkig, veilig en vrijblijvend…en saai.

Is dat niet datzelfde prioriteit principe als de facebook, de x-box, de gitaar, de Messenger, het lief, Netflix, Yello, snapchat en Instagram van diegenen die ik het verwijt?

Waarom bel ik niet? Waarom schrijf ik niet? Waarom spreek ik niet af of spring ik niet in mijn auto of in een vliegtuig? Om die mensen echt te ontmoeten die er toe doen? Om er koffie mee te drinken en om er eventjes die ideale wereld even mee te beleven? Omdat ik er de tijd niet voor heb? Of omdat ik angst heb dat ik hem er mee verspeel? Mijn tijd?

Slikken en absorberen zonder te ontdekken is wat ik doe. Dat is waar ik mijn tijd, die ik nota bene niet heb, mee verdoe. Als mijn tijd een tekortkoming is geworden door de dingen waar mee ik hem opvul moet ik diep nadenken. Dit kan niet zijn hoe ik het toen bedoeld heb. Toen ik zelfzeker verkondigde dat ik voortaan nog alleen ging doen wat ik graag doe en me nog alleen maar ging omringen met diegenen die er toe doen.

Een of andere dag… dan zeker… daar kan je op aan… Als ik er 2 minuten tijd voor heb!

Volgende maandag, ik kijk er tegenop. Opnieuw zal het een uur vroeger eerder dag zijn dan dat ik het eindelijk gewend geworden was. De wijzers van de klok zullen me zoals elk jaar, minstens gedurende een week verplichten om me een uur sneller moe te voelen dan dat ik het ben. Het irritante alarm van mijn klokwekker zal me dan ook weer ongevraagd een uur vroeger uit mijn natte droom halen zodat mijn ingebeelde hoogtepunt ook daar naar net-niet zal uitgesteld worden.

Om in het zomeruur te leven moeten zondag alle klokken stipt om twee uur ‘s nachts een uur worden verder gedraaid. Dat is belangrijk want zo moet het gebeuren,  volgens Frank en Sabine. Zo niet zal ik maandagochtend ontwaken in een koud huis en zal ik genoodzaakt zijn ijskoffie te slurpen omdat de timers niet gesynchroniseerd zullen zijn aan het opstaan-uur. Is er trouwens iemand vertrouwd met het resetten van mijn biologische klok? Want zoals elk jaar opnieuw zal mijn ochtenderectie zich ongevraagd  in uitgesteld relais aandienen, op een gênant moment, in de auto, of erger tijdens mijn eerste te vroege vergadering of in de lift.

Het was nu net weer licht ‘s morgens en ik hoefde me na het werk niet langer af te vragen waar de dag gebleven was wanneer ik in het grijze duister naar mijn auto zocht. Ik was dat nu net gewoon geworden. De collega’s hadden net aanvaard dat ik het daarom vijf minuten eerder voor bekeken hield.

Opnieuw zal ik zoals elk jaar trouwens, vergeten mijn autoklokje te resetten waardoor ik me om zeven uur ’s morgens weer zal afvragen of het zes uur is of negen, of toch zeven? En dan zal ik me andermaal ergeren omdat die verdomde klok niet kan voort of -teruggedraaid kan worden terwijl de auto rijdt waardoor ik me op woensdag in dezelfde tergende situatie zal bevinden als op dinsdag. Ik durf er gif op nemen.

Halverwege de week, en nadat ik uit pure wanhoop de helft van de klokken minstens drie keer naar voor en de andere helft vier keer achteruit gedraaid heb, zal ik er achter komen dat ik minstens in de helft van de gevallen op tijd kwam. De andere gevallen zal ik in eer en geweten verontschuldigend kunnen wijten aan het zomeruur. Computers stellen zich gelukkig automatisch in maar dat zal ik vergeten zijn waardoor het  op maandag in de voormiddag tien uur zal lijken, het elf uur zal zijn maar toch zal aanvoelen alsof het 12 uur is. Naar mate de week vordert, zal ik er meer en meer van overtuigd raken dat de zomertijd een complot is, om me te verwarren en om me te doen geloven dat ik energie bespaar. Welke energie? Want ik heb nu al geen overschot om er de dag mee rond te maken. Terugdraaien naar winteruur. Ja, dat begrijp ik nog. Daar ben ik fan van. Daar ben ik helemaal mee mee omdat mijn biologische klok me dan al soezend tussen het meel laat voelen dat ik een uur meer gekregen heb dan tijdens de zomertijd die me jaar in jaar uit dat gewonnen uur opnieuw afneemt, de smeerlap.

Soms wou ik dat ik sterker was. Moediger ook en iets minder kwetsbaar. Dat mijn gevoel minder snel de bovenhand neemt en dat ik wat rationeler zou kunnen reageren. Of niet zo uitgesproken. Grijzer. Tussen in, iets minder zwart wit.
Dat ik minder stroef en star was. Dat ik me niet zo voelde zoals ik me nu voel. Dat ik iets minder gewaar zou worden dat het even niet goed gaat. Dat het me oprecht allemaal wat minder zou deren maar dat doet het dus niet.
De vinger kan ik er niet op leggen want er is geen grote oorzaak en er is geen groot gevolg. Maar het is er wel. Ontegensprekelijk.
Het wemelt in mijn hoofd alsof er aan oude littekens gekrabd wordt. Alsof een kras die genezen was opnieuw werd open gehaald en dat er zolang aan geprutst werd dat het echt opnieuw begon te storen.
Niet dat ik van nature achterdochtig ben of dat ik het moeilijk heb om vertrouwen te geven of te krijgen. Dat is het ook niet. Ik kan het niet benoemen.
Van waar komt het dan toch? Dat gevoel als word ik langs achter bespied en beslopen. Door ongure figuren die het niet te best met me voorhebben.
Wil ik weer te veel controle en wil ik voorlopen op wat nog niet is? Of ben ik weer scenario’s aan het hertekenen die zo ver achter mij liggen dat ik er enkel in een droom nog impact kan op uitoefenen?
Het laat me niet los en ik krijg het niet vast.
Moet het dan altijd leuk zijn? Moet ik dan steeds vrolijke stabiele Frans spelen of mag ik gewoon aanvaarden dat het soms allemaal keihard sucked.
Zonder reden en zonder gevolg omdat het gewoonweg  een kutdag is.
En de chocolade is dan nog op ook…

Voor vrouwen is een verkoudheid een perfect hanteerbare situatie die hen nauwelijks of helemaal niet, uit hun normale dagelijkse doen en laten houdt.

Gehuld in een flanellen pyjama en een fleece dekentje verbijten ze in stilte hun lijden. Aan een kop thee, een fles water of aan een beetje rust hebben ze ruim voldoende om de eerste ongemakken mee weg te spoelen. Hoewel ze door de band genomen misschien iets stiller zijn, wat een pluspunt is, blijven de communicatielijnen toch wagenwijd open. Zeker om er de dagelijkse beslommeringen mee te organiseren. Zweterige koorts, een groene fluim of een schurende keel projecteert hen niet onmiddellijk in het centrum van het universum. De wereld draait niet opeens sneller of trager. Ze hoeven zichzelf niet in onmogelijke bochten te leggen om iets gedaan te krijgen. Ze moeten geen hulplijnen in roepen en voelen al helemaal niet de behoefte om iedereen in een teleconferentie van hun zorgwekkende toestand op de hoogte te brengen.

Hoe vrouwen het precies bolwerken is een raadsel maar ze slagen er toch maar in om ongemerkt ziek te worden. Hebben ze dan misschien een andere soort immuniteit omdat ze toevallig eigenaar zijn van twee x chromosomen? Hoe dan ook, op de een of andere manier verstaan ze de kunst ziek te zijn en een dokter te bezoeken zonder ons mannen er mee lastig te vallen of ons te overrompelen met gedetailleerde symptomen en ongemakkelijke bijwerkingen.

Voor ons mannen echter is griep een onoverkomelijk ongemak. Een nare kwelling met ongeriefelijke consequenties. Voor onszelf in de eerste plaats maar zeker ook voor iedereen die zich binnen gehoorsafstand bevindt. Telefoon, sociale media of email zijn trouwens perfecte middelen om deze ingebeelde afstand mee te overbruggen. Als een man ziek wordt is het belangrijk dat iedereen dat weet. Op die manier kunnen alle belanghebbenden gemakkelijk deelgenoot worden van zijn hachelijke gezondheidstoestand. Wij mannen zijn trouwens bijzonder vrijgevig met onze ziektekiemen. We hoesten en proesten wild in het rond en willen constant met aandacht bemoederd en gesust worden zodat onze lichamelijke smart gemakkelijk kan overgezet worden zodat hij broederlijk kan gedeeld wordt.

De vrouwelijke verkoudheid mag trouwens niet verward worden met de man griep. Bij de mannelijke variant staat het gekreun en gesakker wel volledig in verhouding met de ondraaglijke pijn waarin wij mannen ons bevinden.

Dus, vrouwen bezorg ons dat kopje thee en die paar vriendelijke woorden. Omring ons met jullie onverdeelde aandacht en zorg. Misschien slagen we er dan zo in om samen deze monsterlijke ziekte te verslaan.

Of misschien kunnen jullie ten behoeve van jullie eigen (mentale) gezondheid ook opteren om heel hard weg te lopen en een week uit onze omgeving te verdwijnen.

Sterren staan helder wit te fonkelen aan het zwarte hemelgewelf. Mars is uitzondering met dat rood flikkerend lampje. Net als de Poolster. Die schijnt ook duidelijk feller dan de rest van het sterrenstof daar ergens aan het einde van de noordelijke hemelpoort.

De dierenriem is verouderd en antiek! Zoveel is zeker. Het licht van het gros van de sterren is wellicht al gedoofd. Hoe kan er dan in hemelsnaam toekomst uit voorspeld worden? Uit licht dat er met grote waarschijnlijkheid al niet meer is?

Bij gebrek aan tarotkaarten of een andere onbetrouwbaar medium kijk ik vragend en vol verwondering naar het duistere nirwana. En ik bedenk: “Een spirituele paragnost hoe word je dat?” Door straffe onzin uit te kramen of door met niet verstaanbare anagrammen heisa te maken en het allemaal overtuigend echt te laten klinken zodat het zeker zal gebeuren? En ben ik zelf daartoe in staat?

Met een atoombom of de grote brand van Londen te voorspellen ga ik me niet bezighouden. Dat deed Nostradamus me al voor. Met profetisch inzicht, het algemeen boerenleed voorspellen was eveneens een fluitje van een cent want die klagen al eeuwig en één dag. Dat het voorjaar te koud is. De zomer te droog en de winter te nat. Zulke voorspellingen lukken mij zeker ook nog wel. Zonder handoplegging.

Toch wil ik eens diep in de sterren neuzen om proberen te achterhalen wat er volgende week zoal te gebeuren staat. Maar eerst nog dit. Gelijkenissen aan bestaande horoscopen zijn louter berust op toeval of zijn het gevolg van cynische sterrenkundige satire. Mochten er zich de komende dagen ongevallen of incidenten voordoen wijs ik alle aansprakelijkheid of verantwoordelijkheid af. Mochten mijn voorspellingen in een zuidelijke of noordelijke maanknoop of in een ander kluwen verstrikt raken wijt dit dan gerust aan mijn amateuristische sterrenwichelarij.

Alles kan worden voorspeld. Alles kan worden gezien. Met een scherpe blik en genoeg verbeelding zal het wel lukken.  Ik zie.. ik zie wat jij niet ziet. Ook al is het wazig en onscherp. Want door het fijne stof en de lichtvervuiling oogt het hemel canvas troebel en onduidelijk. Een bril met dubbele focus is het eerste wat ik zie. Voorlopig toch nog want zonder die broodnodige jumelles zou ik dat binnenkort al zelfs niet meer zien.

Een kwartier en één vallende ster later, al kan dat ook het ruimtestation Mir of satelliet Suzie geweest zijn, zegt mijn stijve nek me dat ik me belachelijk aan het maken ben. Ik ben echt geen ziener maar een gewoon man. Een sterveling. Als er toevallig al eens iets uitkomt van wat ik beweer, wijt het dan maar aan een goede poker-hand of mijn veel te grote fantasie.

Mijn astrologische gave is beperkt. Gelukkig maar anders had ik geen enkele reden om straks naar Madam Esmeralda te gaan. Om daar uit de diepe groeven van mijn hand te weten te komen wat de gevolgen zijn van die korte levenslijn, de stompe positieve Jupiterberg of die klamme Venusheuvel.

Al zal ik daar wel minstens 20€ voor moeten afdokken.