Dit heeft in de verste verte niets van een boek. Persoonlijk zou ik de zinnen die hier spontaan ontstaan, eerder omschrijven als een mislukte liefdesverklaring aan mezelf.

Ongeveer tien minuten geleden heb ik in de lade van mijn schrijftafel naar de eerste de beste pen gegrepen die zich binnen handbereik bevond zodat ik u deelgenoot kan maken van het particuliere plezier dat mijn rondspringende gedachten mij bezorgen, omdat ik u met woorden bij de neus mag nemen. Behoort u tot de mensen die mijn ronddolende gedachten maar niets vinden mag u dit werkje gerust, zorgvuldig in uw digitale vuilbak deponeren, maar bent u het samen met mij eens dat wat u leest niet perse ergens over hoeft te gaan, mag u gerust blijven hangen. Waaraan zou je in deze omstandigheden anders je tijd verschijten? Hopelijk kan ik u een paar luttele tellen amuzeren, ook al zal het geluk dat u mij daarmee verschaft niet van essentiëel noch van levensbelang zijn. De hanepoten die ik hier uit mijn vulpen wring, is dan ook maar een onleesbare nietszeggende liefdesverklaring, die ik mezelf gun, in een poging om de hongerige nar die onderhuids in mij verborgen zit, te behagen.

Op papier, ook al staat er nog geen letter op, oogt het plan geweldig, en lijkt het even waterdicht als mijn visserslaarzen. Temeer omdat ik nu tijd te over heb om me met datgene bezig te houden waarvan ik al jarenlang verkondig dat het me zoveel voldoening verschaft. Zelfs al is schrijven de laatste tijd meer een marteling dan een deugd, toch kom ik er niet omheen omdat leven vandaag haast nog een slechter alternatief is. Mijn knusse, normale wereldje, vol met dagelijkse escapades en met zijn occazionele, overzeese ontsnappingsroutes werd door die laffe pandemie namelijk glorieus naar de kloten gedraaid. Het behoeft geen verdere uitleg dan dat de kritische kijk waarmee ik datgene wat er zich normaal gesproken rondom mijn afspeelt, beoordeel daardoor een ietwat verengde en verwrongen aanblik krijgt. Je zal me dat hopelijk niet kwalijk nemen?

Toegegeven – al blijft het natuurlijk een kwestie van appreciatie, wat hier op papier geschapen werd, zijn wellicht niet die gebeurtenissen die gewoonlijk een oog troebel maken of die een lachende trek op je gelaat toveren, maar wanneer er niks te beleven valt, is er niets te vertellen en valt er nog minder te schrijven. Je zal dan ook niet verbaasd zijn als ik je dit toevertrouw. Al wat hier geschreven staat heeft in de verste verte niets weg van een boek, maar zeg niet dat ik je daarvoor niet verwittigd had.