Als scherpe waarnemer van het menselijke doen en laten, en het systemisch falen daarvan (van het doen en laten, wel te verstaan), heb ik meer dan opmerkelijke aandacht voor opmerkelijke uitspraken van nog meer opmerkelijke mensen. Wat me dan vaak opvalt, maar minstens even vaak tegen de borst stoot, is dat een controversiële opvatting vaak op een zo danige manier wordt aangesneden alsof gans de werelbevolking mee moet lijden, of minstens posttraumatische verschijnselen moet vertonen ook al is niet elke lezer symptomatisch even hard belast met de subjectieve dingen die worden beschreven. Zo trok bijvoorbeeld dit weekend mijn voorhoofd in rimpels, en nam mijn fantasie me helemaal mee naar een vochtige plek waar ik op dat moment niet wou zijn, temeer omdat ik nog maar net een smeuïge-met-boter-gesmeerde-in-koffie-gesopte-croissant achter mijn kiezen had gestoken.

Niet dat de ‘foef’ zomaar als controversieel onderwerp mag aanzien worden, want dat is natuurlijk niet het geval, omdat minstens de helft van de wereldbevolking er één te onderhouden heeft, en ik uit betrouwbare bron vernomen heb dat het geen sinecure is om dat seksfabriek draaiende te houden. Wat ik echter niet wist, is dat sommige vrouwen, volgens de schrijver althans, ‘ondraagelijk’ lijden onder het feit dat het daar onderaan, in de strook van de waarheid, soms te droog, maar vaker nog veel te klam is. Wanneer ik bij mijn ochtendkoffie in dat gerenomeerd dagblad dan las dat vrouwen er niet voor terugdeinzen om hun ‘zompige sleuf’ (excusé le mot, hun te vochtige vagina) te bezingen, alsof de overgrote meerderheid van het sterke geslacht met dezelfde (h)euvel te kampen heeft, moest ik mijn oren toch even gaan uitspoelen met bruine zeep. Het artikel deed namelijk uitschijnen dat nogal wat vrouwen megahard inzitten met de vettige smering van hun wellustige onderkant maar evenzeer in dubio leven met het gebrek aan vaginale smeuïgheid in datzelfde roergebied. Wanneer het dan eens gutst zonder commando zou je als sexpartner door je medespeler namelijk als vies, promiscue of beide bestempeld kunnen worden. Serieus, vroeg ik me af? Misschien raakt de redenering en het gevolg daarvan op zich dan al kant noch wal, toch ziet de schrijver, en ik citeer, ‘de vagina nog altijd als een lichaamsdeel dat binnen de perken moeten gehouden worden.’ Serieus, vroeg ik me opnieuw af. Waar ik bij de lezing van de eerste paragrafen alleen maar mijn oren met bruine zeep moest uitwassen, kon ik nu bijna niet weerstaan aan de natuurlijke reflex om ook mijn ogen te willen spoelen met de eerste de beste aloholgel die ik binnen handbereik vond. Serieus, vroeg ik me opnieuw geamuseerd af, ‘alsof iemand er ooit al in geslaagd geweest is om de poes in de kattentijd binnen te houden. Met die metafoor van ‘binnen de perken te houden geslachtselen’, moest ik mijn verdorven brein dwingen om visuals van uit de band- of slipspringende flamoezen naar mijn mentale prullemant te verbannen, tenminste als ik nog met smaak van mijn zompige croissant wou kunnen genieten.

Ik ga ervan uit dat U mij bij het lezen van dit stuk me mijn smoezelige interpretaties vergeeft, maar ik ben deze keer zeker niet begonnen. Na het lezen deze openhartige getuigenis over het vrouwelijk overstromingsgebied en de daarmee gepaard gaande seksuele belemmeringen wil ik hetgeen volgt kwij(l)t, en ik richt me daarmee tot U, twijfelende vrouw, ‘laat ze los want ze doet er niet toe’. Geloof, me als ik U zeg, en neem mij gerust als gerenomeerd lid van het zwakste geslacht als voorbeeld. Wij gingen jullie al voor. We’ve been there and we’ve done that. Laat het jullie daarbij vooral niet ontgaan dat wij mannen, al veel langer dan dat jullie zich bekommeren over de zuidelijke vochtigheidsgraad, met de onzekerheid van de illusie moeten leven dat de lengte er helemaal (n)iet(s) toe doet. Meer nog, indien wij de perfect getrimde, pletsnatte pornopoes zouden verkiezen boven diegene waarmee jij ons telkens opnieuw liefdevol, sensueel of hartstochtelijk oppaalt, hadden we er ons echt wel zo één aan de hand gedaan. Net zoals jullie op dezelfde manier voor een grotere ‘maat’ zouden gekozen hebben, mocht dat voor jullie zo belangrijk zijn geweest. Om jullie helemaal gerust te stellen wil ik afsluiten en jullie dit nog op het hart drukken, onze liefde gaat in hoofdzaak echt nog altijd voornamelijk door de maag en niet door de ‘foef’ en anders leggen we er toch gewoon een badhanddoek onder.