Waarschijnlijk ben ik een man van vele stemmingen en bevliegingen. Mogelijks is dat de reden waarom ik zonder enige moeite onrealistische waanideeën of overmoedig romantische plannen in één nacht bij elkaar kan dromen. Soms wint de ene fantasie, dan weer de andere. Wat ik ’s nachts droom bepaalt dan hoe ik me overdag voel, of is het omgekeerd? Aangezien ik aan mezelf het antwoord op deze vraag schuldig moet blijven, kan ik vandaag mijn humeur, dat niet al te best is zomaar verdacht maken voor wat er zich vannacht in mijn dromerige zinsbegoocheling heeft afgespeeld, ook al kan ik me daar helemaal niets van herinneren. Handig, of is het toch net iets complexer en liggen er misschien andere dingen aan de basis van mijn waanideeën en bijgevolg aan mijn gemoedsgesteldheid overdag? Misschien ligt het pijnlijk gemis aan connectie met de juiste lui wel aan de oorzaak van de wildgroei van mijn spookgedachten.  Misschien ben ik na vijf weken isolement zo onthecht geraakt van mezelf en van de buitenwereld dat mijn hoofd ’s nachts één grote zoemende bijenkorf wordt waarin ik niet meer kan ontwarren welke gedachten waardevol zijn en welke helemaal overbodig of te belemmerend om er mijn dag mee door te komen.

Ik kan niet puren uit ervaring om uit te sluiten wat het niet is en ik weet te weinig om te achterhalen wat het wel is, maar dat verontrust me niet. Ik lig er niet verder wakker van omdat ik net voldoende jaarringen op mijn bast heb om te weten dat het geheugen van het hart, straks als deze nachtmerrie geluwd is, de ergste herinneringen zal elimineren en de goede als een ballon zal opblazen. Misschien slaag ik erin om met deze psychische kunstgreep te verdragen wat vandaag nog allemaal zal gebeuren en anders droom ik er vannacht maar een nieuwe overmoedig romantische gouddroom over.