Op 14 oktober ben ik geen kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen in Bornem. Niet voor CD&V of sp.a. Niet voor N-VA of Beter Bornem en al zeker niet voor Vlaams Belang.

Hoewel mijn standpnten edelmoedig en vreedzaam zijn, trek of duw ik niets. Ik sta ook nergens tussenin of ergens in het midden. Als ervaringsdeskundige van onzin, overdrijvingen en superlatieven zou ik er nochtans niet op misstaan. Op één van die lijsten. Maar politiek is als café houden. Zoals de waard is zo vertrouwt hij zijn gasten. En ik ben al een tijdje geen caféspecialist meer.

Ik ga gewoon geamuseerd toekijken. Naar het beloftenopbod van partijprotagonisten. Naar de kopmannen die, ons -kiesvee- , de volgende 2 maanden, zullen proberen doen geloven dat, eens zij de sjerp dragen, Bornem zullen transformeren in een soort sociaal-groen, leef- woon- verkeers- en werkwalhala. Ik kijk echt uit naar het kemphanengevecht. Ik ben helemaal klaar voor de lege beloftentrommel.

Het is nochtans redelijk stil rond de kiezing. Het is precies een beetje afwachten. Zoals op een eerste demarrage in de sprint. Wie zit wie in het wiel? Waarschijnlijk is iedereen nog druk bezig met het bedenken van de juiste leugen of het grootste luchtkasteel. Of hoe je flessentrekkerij het best geloofwaardig maakt. Of hoe ze snel kan doen vergeten worden, eens na 14 oktober.

In dit eerste berichtje over de verkiezingen, dus geen leugens of spectaculaire beloftes want ik ben geen kandidaat en ik dien geen heer. Al kan over het woord “niets” in paragraaf 2 wel gediscussieërd worden.