Soms wou ik dat ik sterker was. Moediger ook en iets minder kwetsbaar. Dat mijn gevoel minder snel de bovenhand neemt en dat ik wat rationeler zou kunnen reageren. Of niet zo uitgesproken. Grijzer. Tussen in, iets minder zwart wit.
Dat ik minder stroef en star was. Dat ik me niet zo voelde zoals ik me nu voel. Dat ik iets minder gewaar zou worden dat het even niet goed gaat. Dat het me oprecht allemaal wat minder zou deren maar dat doet het dus niet.
De vinger kan ik er niet op leggen want er is geen grote oorzaak en er is geen groot gevolg. Maar het is er wel. Ontegensprekelijk.
Het wemelt in mijn hoofd alsof er aan oude littekens gekrabd wordt. Alsof een kras die genezen was opnieuw werd open gehaald en dat er zolang aan geprutst werd dat het echt opnieuw begon te storen.
Niet dat ik van nature achterdochtig ben of dat ik het moeilijk heb om vertrouwen te geven of te krijgen. Dat is het ook niet. Ik kan het niet benoemen.
Van waar komt het dan toch? Dat gevoel als word ik langs achter bespied en beslopen. Door ongure figuren die het niet te best met me voorhebben.
Wil ik weer te veel controle en wil ik voorlopen op wat nog niet is? Of ben ik weer scenario’s aan het hertekenen die zo ver achter mij liggen dat ik er enkel in een droom nog impact kan op uitoefenen?
Het laat me niet los en ik krijg het niet vast.
Moet het dan altijd leuk zijn? Moet ik dan steeds vrolijke stabiele Frans spelen of mag ik gewoon aanvaarden dat het soms allemaal keihard sucked.
Zonder reden en zonder gevolg omdat het gewoonweg  een kutdag is.
En de chocolade is dan nog op ook…