Waren we hier al wel aan toe?
Waren we echt al zo ver en ging het allemaal niet wat te snel?

Ik kan het me nog precies voor de geest halen.  Alsof het gisteren was. Buiten was het ijskoud. Het vroor dat het kraakte en we waren ingeduffeld als ijsberen.
De eerste keer is voor iedereen een bijzonder moment. Spannend ook wel want je kunt net voor dat ultieme moment niet juist voorspellen wat te verwachten. We hadden er al een tijdje naar uitgekeken maar de omstandigheden hadden tot dan toe nog nooit meegezeten.

Tot op dat moment. Voor de eerste keer leek het er op dat het er die dag eindelijk ging van komen. Het ging gebeuren. We hadden het er al een paar keer klungelig over gehad en waren allebei opgehitst. Hoewel we alle voorzieningen hadden getroffen en we er op dat moment allebei dachten echt klaar voor leken te zijn, stak twijfel toch de kop op. Zou het wel lukken van de eerste keer? Of eerder met vallen en opstaan zoals dat steeds het geval is bij mij?
Mijn twijfels waren heviger dan die van haar. Jonge mannen zijn daar anders in denk ik. Altijd met een grote mond maar als het er op aan komt?

We waren nog groen achter de oren en alles was nog pril. Dan ben je nooit klaar voor een grote stap. Glad ijs!

Laagje je per laagje ontdekten we hoe we er voor stonden. Spannend was het zeker. Opwindend ook. Dat konden we niet langer wegsteken.

Stuntelig en onhandig snel deden we onze schoenen uit want zo hoort het. Anders zou het nooit lukken.
Is het niet te snel? Zijn de omstandigheden echt wel de juiste?
Is het dik genoeg? Niet te nat of te glibberig glad?

De eerste keer. Ik zal het nooit vergeten.
Onzeker, niet goed wetend hoe of wat namen we een volgende stap en gingen iets verder. Houterig en onbehouwen gingen we op verkenning tot hoe ver moeder natuur ons zou brengen.

Langs de zijkanten was het nog nat en vettig maar in het midden was het glad en klaar om bereden te worden.

De eerste keer schaatsen op natuurijs. Onze pa had ons goed gewaarschuwd. Niet onder de bomen want daar zijn wakken. Daar zak je door.