Van deze Dodentocht onthoud ik toch vooral mijn “stijf gat”. De 13000 wandelaars kunnen tenminste nog stappen.  Ik kan haast niet meer zitten. Ocharm ik en mijn zitvlak. Effenaf, ’t mag gezegd. Het was een zware dodentocht.  

Alle hulpverlening inclusief het Rode Kruis richtten zich met hun EHBO-activiteiten hoofdzakelijk op verkoeling, hydratatie en het verzorgen van blaren en bleinen. Doorprikken of niet? Waarmee doe je niets verkeerd? Meningen hierover zijn even hard verdeeld als over een Dodentocht van 67 of van 100 km.

Waar niemand zich echter om bekommerd heeft, ook het Rode kruis niet, zijn de tepels van de stappers.  Tepels zien af, ook mannentepels, geloof me!  67 km lang op- en neergaande prammen geprakt in natte sportbh’s of in doorweekte pushups, met tape en sparadrap afgeplakte men-boobs hebben nagenoeg hetzelfde resultaat, 26000 tepelkloven, 26000 verwrongen tepelhoven, 26000 ontstoken spenen en 26000 vermassacreerde nippels. M/V/X niemand werd gespaard.

Ook de anus had van Jan. Het uiteinde heeft het door natte strakke strings of ander nat onaangepast ondergoed hard te verduren gehad. Menig onderkant ziet er na 67 km zout zweet dan ook uit als een slechte geprepareerde steak-haché met kappertjes.

Vaseline had soelaas kunnen brengen, maar hier gezegd en elders gezwegen, vaseline aan het uiteinde smeren, het blijft voor velen onder ons toch min of meer een no-go-zone. Laat ons daar niet flauw over doen.

Anyway, mochten ook jouw tepels de gelijkenis met twee keer 50 gram filet américain maar met moeite doorstaan, kom gerust af. Ik verkoel, verzorg en verbind gratis alle a- b- c- d- en e-cups. Voor f-cups zijn mijn handen niet groot genoeg en is mijn mond te klein als ik er juuzekeszalf wil over spikkelen.

Iemand moet het doen.