De laatste tijd heb ik de gewoonte om net vooraleer mijn dag begint een piepklein lijstje te maken van dingen die ik zeker wil doen. Wanneer ik in de loop van de dag dan bijvoorbeeld ‘aardappelen schillen’ of ‘twintig minuten wandelen’ van mijn lijstje kan schrappen, gun ik mezelf het genoegen dat mijn dag al zinvol geweest is. Platte rust zal in mijn dagelijkse agenda nooit ontbreken, of wat had je gedacht. Omdat ik halsstarrig blijf weigeren een leven te leiden dat een optelsom is van dingen die andere mensen belangrijk vinden, is de kans niet klein dat mocht je beslag kunnen leggen op mijn bucket-lijstje, je dat vodje papier gigantisch belachelijk zou vinden. Veel meer dan een handvol ogenschijnlijk onbenullige krabbels staat er namelijk niet op. Toch geeft het telkens afvinken of doorstrepen van een kattebelletje mij het gevoel dat ik in beweging blijf, dat ik een kleine vooruitgang boek, maar vooral dat ik niet in mijn zetel of op mijn bureaustoel vastgeroest raak.

Het overaanbod nutteloze prikkels waaraan ik me ‘in het normale leven’ altijd heb blootgesteld lijken helemaal verdwenen. Het ingebeelde bezwaarschrift dat ik aan mezelf schreef om de rondspringende konijnen weg te jagen werd eindelijk gehoord en is ontvankelijk verklaard. Overbodige activiteiten zoals eindeloos, zinloos scrollen in mijn sociale mediafeed en commentaar geven op elk laatste trending bericht, waren rondspringende konijnen die dringend geslacht moesten worden. De dagelijkse ratrace van en naar het werk was nog zo’n Vlaamse reus die wat te veel plaats in het konijnenkot had ingenomen.

Nu het ‘vroegere normaal’ plaats gemaakt heeft voor een nieuwe realiteit lijken er opeens belangrijke dingen onder mijn neus te gebeuren die vroeger helemaal aan mij voorbijgingen. Dat is zonder twijfel het gevolg van het trage leven dat ik leid. Door bewust niet met ogenschijnlijk belangrijke dingen bezig te zijn, krijg ik ruimte voor de essentiële. Die dagelijks ingeplande me-time wil ik voor geen goud ter wereld meer missen.

Op mijn lijstjes lopen olifanten en konijnen mij niet langer voor de voeten. Hierdoor raken mijn gedachten geordend waardoor ik ze niet langer meer door anderen in vakjes hoef te laten duwen. Want hokjes dienen om borstels, dweilen en kuisgerief in op te bergen niet om gedachten en plannen in weg te stoppen. Ik ben zeker dat door overzicht te bewaken mijn ideeën vrijer geworden zijn. Ik durf dan ook te roepen: ‘Weg met opgedrongen verwachtingen’. Het zijn dieven in je huis. Ze stelen al de zaken die je waardevol en belangrijk vindt, ze verschuiven je meubels, beduimelen je ramen en trekken een modderspoor door de hal wanneer ze met hun vuile voeten je veilige huis betreden. Weg ermee!