In zaal Volksbelang hing een gespannen drukte. Het café was zoals elke jaar op één mei de toneelscene van het rode congres van de overwinning. Mannen en vrouwen die er allemaal hetzelfde uitzagen kregen op de kraag van hun zondagse kostuum een rode roos en een rode duim gespeld. Rode vlaggen en wimpels werden van onder het stof gehaald om noodlijdende broeders in armoede een hart onder de riem te steken. Zelfs de morgen was in die dagen nog solidair want die kleurde ook bloedrood toen de bond der rechtvaardigen in een lang gerekte stoet de straat opkwam waar ze in een feestroes hun maatschappelijke onderdrukking kracht bij zetten.

Dertig jaar later is solidariteit in de selfie-maatschappij een scheldwoord geworden. Al wie opkomt voor diegene die het met wat minder dient te stellen, wordt beschimpt, in een hoek gezet of als fraudeur of profiteur afgeschilderd. Wanneer je heden ten dage, openlijk socialisme en samenhorigheid uitdraagt, wordt je verketterd, scheef bekeken en uitgejoeld! Terwijl gelijkheid, vrijheid, rechtvaardigheid en solidariteit nochtans steeds dezelfde universele waarden zijn die ons nog altijd onderscheiden van dierlijke instinctieve geldingsdrang. Wanneer de jeugd op straat komt voor plasticvrije oceanen, zuivere lucht en wat meer comfort en waardigheid voor de grijze generatie worden ze als verwaand en lui verguisd.

Mijn persoonlijk socialisme probeer ik dagelijks uit te dragen en zeker niet op één mei omdat dan socialisme, solidariteit en samenhorigheid te vaak misbruikt wordt, door verkeerde figuren die er de geschiedenis mee willen recupereren of om een verborgen agenda en een electorale combine verkocht te krijgen.

Dus stap ik vandaag maar mee in een andere kleurrijke stoet der verdrukten. Samen met een andere bond der rechtvaardigen zal ik getooid in geel rode kleuren hard roepen voor noodlijdende broeders in een andere ongelijke strijd.  Tot de overwinning binnen is.

“Wij blijven kakkers of da ge da na geire hebt of nie….! “

“Forza Malinwa…!”