Ik werd wakker met een schok, alsof ik ontwaakte uit narcose. 7:02 08 werd in rode cijfers op het plafond geprojecteerd. Tegen de schuine plafondwand zodat de cijfers een beetje uitgerekt en minder scherp werden. Ik zou minstens nog een uur langer kunnen blijven soezen zoals muizen tussen meel want op mijn werk word ik niet getimed. Niet met een prikklok, niet met een andere vorm van tijdsregistratie. Ze kijken daar niet al te nauw op uur en tijd. De bazen doen dat ook niet. Soms komen die pas om tien uur aan om nog voor de klok van vier terug te verdwijnen. Naar belangrijke afspraken met invloedrijke mensen uit voorname netwerken waar ons, ons kent. Niet dat ik dat heel zeker weet.

Maar ik deed het niet. Ik smeet de te dikke dons aan het voeteneind en ging op de rand van het bed zitten en staarde in het duister. Ik wou terug naar die vreemde droom die ik bijna kon terughalen. In een laatste vruchteloze poging probeerde ik er in gedachten naar te grijpen, maar de gestalten werden vage schimmen en losten zich vervolgens op in geesteloze grauwe damp.

Ik wankelde slaapdronken naar de keuken. Mijn gewrichten waren stram en mijn spieren nog wat verstijfd. Die nutteloze ochtenderectie duwde tegen de knopen van mijn boxershort en deed de gulp ervan halfopen staan. Er was nog niemand wakker dus ik stoorde me niet aan die uitgestalde mannelijkheid die zonder andere meerwaarde aankondigde had dat mijn bloed aan het stromen was.

Van de droom van daarnet proefde ik alleen nog maar de wrange smaak zoals een zure afdronk van wijn die te lang open gestaan had zonder kurk. Ik herinnerde ook nog dat ik nog groen was achter mijn oren en dat ik alles nog moest ontdekken. Op de een of andere manier werd ik er blij van en gerust omdat ik de ontknoping en de afloop kende.

Zonder enig resultaat groef ik verder in mijn memorie en wachtte op meer. En tot het water van de koffiezet heet was. Gedurende de dag horen ratelende koffiebonen bij de dagelijkse routine. Nu was het alleen nog maar storend lawaai dat mijn gedachten deed verstommen en de bobbel in mijn short deed verdwijnen.

“Koffie is voor alles goed”: dacht ik even later toen dampende expresso als een infuus uit de machine druppelde. Maar dan wel iets sneller.

Met de koffie verdwenen de laatste schimmen in de nevel van mijn gedachten. Vanavond ga ik vroeg slapen want ik wil weten hoe ik alles nog eens kan terug dromen alsof ik er nog een keer zelf bij was.