Democratische bewindvoering en al wat het belichaamt is onbeschaafd en lawaaierig geworden. Grove boertigheid en achterbakse sluwheid lijkt het te winnen van geciviliseerd fatsoen. Dat is het al een tijdje zo en het zal niet snel veranderen. Door het internet kunnen gededemocratiseerde opvattingen vrij en vrank gespuid worden. Op twitter en facebook mag al lang vuil getoeterd worden. Charlie waakt wel over toon, taal en inhoud. Alles moet kunnen ter wille van de heilige “freedom of speech”. Om er de zijnen mee te winnen of om er tweedracht mee te zaaien.

Een gevaarlijk randfenomeen is dat alle toetredingsbarrières om publiek en met open vizier deel te nemen aan een maatschappelijk debat weggevallen zijn. Hierdoor kunnen gepolariseerde opinies weelderig kiemen in allerlei besloten reflectiekamers. Om ze straffer te maken, met sterkere wortels.

In duistere darkrooms wordt elk vermogen om kritisch mening te vormen gefnuikt. Zodat er alleen associaties en standpunten overblijven van diegenen met wie men het eens is. Of waardoor men overdonderd wordt. Met sloganeske en ingekookte maatschappijvisies.  

De gepassioneerde pleitbezorgers, van datgene waar ze voor staan, dulden geen tegenspraak of tegenstanders. Links niet van rechts, de rechtsen niet van linksen. Voorlopig zitten al die opinies nog wel verstrengeld in een politiek bestel waar al die ideologische geschillen uitdrukking vinden in strijdende internetpolemieken, in plaats van in stenen en kogels, maar hoe lang nog? Ik word er ongemakkelijk van.

De grote zwijgende middenmassa maakt zich wellicht ook zorgen maar roert zich niet. Terwijl net zij met de luisdste stem zouden kunnen spreken. Om te roepen dat het genoeg is.  Om ook te toeteren dat we die politiek van het zoeken naar schuldenbokken en die maatschappij waar tegenstanders beschimpt worden en aanhangers gepaaid, meer dan beu zijn. 

Roep het maar mee als je het eens bent. Je mag er mij de schuld van geven!