Ik had een klak van de Rode Duivels opgezet en droeg oorlogskleuren. Op mijn kaken waren zorgvuldig 2 keer 3 strepen getrokken. De zwarte streep moest links, de rode rechts, de gele daartussen. Niet omgekeerd want dat brengt ongeluk. Dat wist ik nog van het vorige WK. Hoewel buienradar droog, zon en 22° voorspeld had, had ik een dikke sjaal rond mijn nek. Eveneens in oorlogskleuren. Rond mijn middel was een Belgische driekleur gedrappeerd die ik ooit eens gekregen heb bij een bak Jupiler. Het rood ervan was al een beetje afgegaan zodat het leek alsof ik voor de Roze Duivels ging supporteren.

Wanneer om de vier jaar, 22 mannen met gekleurde lichaamsversieringen een spelletje spelen met een bal, begin ik klaarblijkelijk mee raar te doen.

Noor heeft ook een duivels petje, Nele ook. Maar om onverklaarbare redenen verschenen zij beiden op het kerkplein zonder. Ze droegen beide een strak wit topje van H&M en blauwe jeans van Levis. Ik denk dat ze zich bekeken moeten gevoeld hebben omdat de zwart-geel-rood gekleurde modeshow volledig aan hen was voorbij gegaan. Al vielen ze uit de toon, toch waren ze mogelijks de enige 2 die “normaal” gekleed waren om naar het spelletje te komen kijken. 

Ze arriveerden aan de late kant want er waren al 3 doelpunten gevallen al leek dat detail hen geen van de twee te deren.

Het viel me op dat mijn vrouwen op een speciale manier voetbal kijken. Steeds druk pratend en gesticulerend. De kleinste met een cola de oudste met een cava. Beiden met hun rug naar het scherm. Toen het 4-1 werd voor de “Gele Duivels” vroeg Noor of al die “Rode” mensen zich niet van tenue hadden vergist. Ze zei me ook dat ze volgende keer haar pet ging opzetten en dat ze haar gele scouts t-shirt zou aantrekken. Dan zou zij de enige duivelssupporter zijn die tenminste de moeite had gedaan om assorti gekleed te zijn met de spelers. 

Gelukkig stonden er ondertussen ook 3 vegen op haar wangen anders had ze zich misschien te veel bekeken gevoeld.