Vanavond presenteer ik mijn boekje aan een schare vrienden en sympathisanten. Ik zal worden gevraagd hoe het er kwam, wat er in staat en wat ik er mee beoog. Hopelijk vind ik tegen dan op die moeilijke vragen eenvoudige antwoorden want ik ben niet van plan me slimmer voor te doen dan ik ben. 

Vanaf morgen “lig ik in de winkel” want zo wordt dat gezegd in schrijversjargon. En als ik het zo zeg klinkt het wat vreemd. ik lig in de winkel of ik sta in de vitrine. Als woordcoutisane of als letterslet. Te koop voor plezier.

Verbaasde, curieuze of fiere blikken zullen mij van achter de vitrine kunnen bekijken. Zij zullen tegen elkaar beamen dat ik mooi ben. De jaloerse, neerbuigende of schimperige tongen zullen ook staan loeren. Zij zullen het snel eens raken dat ik verwaand en afzichtelijk  ben. Omhoog gevallen of over het paard getild.

Het maakt niet zo veel uit. Ik lig er eigenlijk toch hoofdzakelijk voor mezelf. Verborgen en verscholen achter een mooi stijf kaftje.

Als ze er genoeg voor betalen mogen ze me aanraken en betasten. Of aan mij ruiken om er achter te komen of ik wel naar boek ruik. Misschien word ik wel in een leuk papiertje ingepakt. Om er iemand plezier mee te doen. Wie weet?

Vreemde vingers zullen door mijn hart en ziel bladeren om te achterhalen hoe ik het bedoeld heb. Wat ik per force opeens te vertellen had en wat voor mij zo belangrijk was dat ik het allemaal opgeschreven heb.

Weten dat ik te koop ben voelt vreemd. Dubbel denk ik. De ene helft is fier, moedig of stout de andere onzeker en terughoudend.  Aarzelend en wankel  kom ik uit een kast om er nadien terug te worden ingezet.

Hopelijk is morgen het uitstalraam van de boekenboer groot genoeg. Voor mijn 1meter 92 grote ego maar sta ik niet te hoog geëtaleerd. Voor wanneer ik er van mijn sokkel val.