Is het gemakkelijker verdrietig te zijn dan boos? Persoonlijk denk ik van wel.

Verdriet, depressie en zelfbeklag zijn heel passieve emoties die me helemaal deden terugplooien in mezelf. Met heel grote focus op mijn eigen overschatte ellende. Wegkwijnen is gemakkelijker dan confrontatie aan gaan en weerbaar te zijn. Depressieve mensen aanvaarden onrechtvaardigheid en trachten er in te berusten. Althans, ik deed dat toch lange tijd. Al lukte me dat maar amper, dat berusten of vaak zelfs helemaal niet omdat ik me door mijn passiviteit en besluiteloosheid een gekwetst en uitgesloten slachtoffer bleef voelen. Onbegrepen, en zalig zielig.

Vanaf het ogenblik dat ik me gebeten voelde, kwaad kon worden en daardoor uit mijn schulp kroop, veranderde het ten goede. Dan pas besefte ik dat ik niet langer op mijn kop hoefde laten zitten. Dat ik me niet langer moest laten kleineren om het nog langer te blijven ondergaan. Mijn kwaad bloed begon te stromen en ik kreeg energie. Omdat ik de situatie wou veranderen. Omdat ik niet langer wou berusten en defensief of reactief wou ondergaan op wat voor onheil het leven nog allemaal voor mij in petto had. Ik deed eindelijk wat ik al heel lang had moeten doen.

Ik kan me nu de vraag stellen waarom ik zolang koos voor verdriet, berusting en zelfbeklag? Ik ben niet zeker. Misschien omdat het veilig was of gemakkelijker omdat ik dat gevoel kon beheersen en controleren? Omdat ik de oorzaak steeds maar weer bij de anderen kon leggen en zo zelf geen verantwoordelijkheid moest opnemen? Of was het gewoon omdat ik bang was van mijn eigen boosheid? Voor de gevolgen ervan of voor de afkeur of kritiek omdat het beeld dat ik voorhield haaks stond op hoe ik mezelf al die jaren had voorgedaan?

Langzaamaan zag ik in dat er niets mis was met assertiever in het leven te staan. Met een lijn te trekken tot waar men voortaan mag komen. Wanneer iemand die denkbeeldige grens overschrijdt en overtreder wordt van mijn emotionele of fysische plafond geeft me dat automatisch het recht om boos te zijn en dan word ik het. Want ik heb het natuurlijke en vanzelfsprekend recht om met respect behandeld te worden. Niet door zelfbeklag te veinzen of om anderen emotioneel te chanteren. Want dat heeft door de loop der jaren een averechts effect op mij gekregen. Dan pas word ik wat chagrijnig en bits.

Mijn grenzen probeer ik te bewaken al kost dat moeite en word ik daardoor voor lastige keuzes geplaatst en word ik er soms boos van.  Maar enkel op die manier hou ik teugels in handen en kan ik met opgeheven hoofd ’s avonds in de spiegel kijken om te zien dat het nu beter is.

Dus stop met blijten, veeg die snottebellen uit je ogen, word kwaad en kom in actie! Je zal er beter van worden en er zelfrespect van krijgen.