Heeft vriendschap een reden? Een oorzaak en een doel?

Is ze heel tijdelijk en van korte duur of net blijvend en langerekt? Onvoorwaardelijk eerlijk dat ik er alles aan kwijt kan, zelfs al ben ik niet altijd trots op wat ik haar toe vertrouw? Of eerder doelmatig bewust en planmatig omdat ze me op de een of andere manier op dat moment van dienst kan zijn?
Voor eeuwig of voor lang?  Of loopt ze gewoon maar heel even mee? Even op hetzelfde pad omdat er net dat moment iets gemeenschappelijk is dat de genegenheid onderhoudt?
En neigt dat niet naar gebruikersvriendschap of hoeft dat niet noodzakelijk zo?

Als de aandachtsbalans niet altijd in evenwicht hangt, stel ik me tijdens zo’n mijmering wel eens de vraag of wat ik te bieden heb wel genoeg is om de band te onderhouden? Verslapt mijn aandacht en interesse niet te snel als er niet genoeg voor mij inzit. Of haak ik net langzaam af als ik denk te veel te geven voor wat ik er voor terug krijg?

Heeft vriendschap dan een periodieke revisie nodig? Een soort jaarlijks groot onderhoud om te zien of alle onderdelen nog wel op elkaar zijn afgestemd? Of hoeft dat niet? Mag de motor al eens sputteren. De kar voor een tijdje op stal?

En dan bedenk ik en dan weet ik….
Hen hoef ik niet dagelijks te zien of te horen om te weten of het goed en juist zit. Ze zijn er en zullen er zijn ook al heb ik geen benul waar ze op dit ogenblik mee bezig zijn. Een onverwachte ontmoeting of gepland bezoek behoeft geen aftastende introductie, gebruiksaanwijzing of leidraad. Ik verloor hun laatste brief en adres maar heb hun nummer nog …ergens nog op een bierkaartje.
Bij hen mag ik gewoon mijn onozele zelf zijn. Dat is gepermiteerd en normaal. Het dagelijkse mombakkens mag dan af want zij weten beter wie ik bent en waar ik voor sta. Soms beangstigend beter dan ikzelf.
Mocht ik me tegenover hen proberen beter of anders voor te doen dan ik ben, val ik onvoorwaardelijk door de mand. Ze zouden zeggen.. “Janneke doe eens 5 minuten normaal, je bent tegen mij bezig.”

Echte vrienden wordt wel eens gezegd kan je op één hand tellen en ik denk dat dat waar is. Sommigen ken ik een eeuwigheid, wonen achter de hoek anderen ken ik veel te kort en wonen langs de andere kant van de wereld waar nog Indianen huizen.

Maar bij hen hoef ik dan niet weg te mijmeren of weg te zakken in andwoordloze vragen dat is niet nodig want ze verwachten dat niet. Ze weten wel beter want zij kennen mij… soms beangstigend beter dan ikzelf en ze zeggen dan soms…

“Doe maar 5 minuten normaal, je bent tegen mij bezig”