“Goedemorgen” mompel ik meer beleefd dan opgewekt en zoek me een vrije stoel in de overvolle wachtkamer.
“Wachtkamers zijn allemaal eender” zeg ik in gedachten tegen mezelf als ik de flauwe geur van ontsmettingsalcohol opsnuif. Overal boekjes met oud nieuws en magazines die je alleen in muffe wachtkamers van dokterspraktijken vindt.
In plaats van de gedateerde, met bacteriën bezoedelde Flairs en Dag Allemaals in te kijken inspecteer ik ongemerkt de ziekenboeg.

“Incontinentie is niet langer taboe. +/-30 % van de vrouwen boven een bepaalde leeftijd kampt er mee” lees ik op een flyer.”Zal best” bedenk ik ongeïnteresseerd.
Toch betrap ik mezelf erop dat ik me stiekem afvraag wie van de 5 aanwezige vrouwen dan mogelijks wel zou kunnen worstelen met de lekkende dichtingen. Statisch gezien zeker 1, mogelijks 2. Tenminste als ik de info op de folder mag geloven. Meer aandacht besteed ik niet aan de voor mij overbodige informatie en verban de ongepaste beelden maar naar mijn mentale prullenmand.

Voorzichtig gekuch, geproest, gefriemel, gezucht en het geluid van draaiende pagina’s vullen de kleine ruimte. Nu en dan trilt een op stil gezette gsm in een handtas.
Het zwaar gehijg van een dame, de houdbaarheidsdatum al ver overschreden begint me meer op te vallen dan ik wil toelaten. Maar dan bedenk ik dat haar wekelijkse bezoek aan de dokter mogelijks haar enige sociale bezigheid is deze week. “Het is koud en nat he” meer heeft het oudje tegen haar bekende buurman niet te vertellen.
Ik onderdruk een glimlach wanneer mijn fantasie op hol slaat en hoop dat ze het niet over haar volle pamper heeft.

De sfeer in zo’n wachtzaal is altijd een beetje ongemakkelijk dus probeer ik zo onopvallend mogelijk te zijn en niet in te breken in persoonlijke territotia. Dit lukt maar half want in een oogopslag merkte ik dat de dame naast mij, die vast ook kanshebber is voor zuidelijke lekkage drukdoende was met een artikel over de ongemakken van de menopauze. Ze moest het vast opgemerkt hebben dat ik stiekem meelas want ze draaide haar tijdschrift streng naar haar toe, met een blik van ” waar moei jij je mee” snotaap.
Gelukkig was de betrapte dame “de volgende” en kon ik me rustig verder verdiepen in de vrouwelijke ongemakken en welk onheil me als “partner van..” nog allemaal te beurt zouden kunnen vallen.

Hopelijk leest mijn nieuwsgierige buurman niet mee. Toch maar  de sportmagazine doorbladeren?